Wolne Forum Gdańsk Strona Główna Wolne Forum Gdańsk
Forum miłośników Gdańska

FAQFAQ  SzukajSzukaj  UżytkownicyUżytkownicy  GrupyGrupy
RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj

Poprzedni temat «» Następny temat
Spór o skrzynki pocztowe w 1925 r.
Autor Wiadomość
Pumeks
[Usunięty]

Wysłany: 2008-09-08, 08:21   Spór o skrzynki pocztowe w 1925 r.

W polskich opracowaniach można znaleźć informację, że Poczta Polska w dniu otwarcia Urzędu Pocztowego nr 3 na Heveliusplatz, tj. 5 stycznia 1925 r., rozwiesiła w mieście swoje skrzynki (gdzieś znalazłem informację, że było ich 10), a "szowiniści niemieccy" w nocy z 5 na 6 stycznia zamalowali je i zbezcześcili godło. Zupełnie inna wersja jest w artykułach angielskiego "Time'a" które znalazłem online:
Monday, Jan. 19, 1925
Paint War
In the Free City of Danzig, which is joined to Poland by a corridor through East Prussia, and which is shepherded by the League of Nations, a postal war was fought last week in novel hues.
Germans awoke one fine morning to find that all the mail boxes had been painted white and red—the Polish national colors. The Danzig authorities protested, stating that Poland was permitted postal sovereignty only within the Polish postoffice. The protest fell upon deaf ears. The next night, Germans repainted the mail boxes black, white and red—the old colors of Imperial Germany. Poles, angered, demanded an apology. No apology was given; the authorities instead asked the League for a ruling.
At Warsaw, Polish capital, national ire scaled great heights. The press fumed, warned Danzig that, unless it were more careful, it might become heir to a military occupation. It also reminded the unhappy Germans in Danzig that Poland "has powerful friends" — France, Czecho-Slovakia, Rumania, Yugo-Slavia — and could carry out her threats.
Monday, Feb. 23, 1925
Mailbox Storm
"The Storm in a Mail Box," which has for some time been agitating the Free Citiy of Danzig* (TIME, Jan. 19) and has had sundry repercussions in Poland and Germany, flared up anew.
The dispute was engendered by the Poles painting the post boxes in the red and white colors of the Polish Republic. The Germans, outraged, retaliated by repainting them in the black, white and red colors of Imperial Germany. The fiery ire of Poles and Germans was temporarily abated by the whole question's being submitted to Mervyn Sorley Macdonnell, resident High Commissioner of the League of Nations.
Last week, Mr. Macdonnell ruled that the Poles were not entitled to a separate mailbox service and therefore had no right to paint the Danzig mailboxes in the Polish colors.
Poles were furious. Appeal to the League of Nations at Geneva was lodged. The Polish Army Chiefs began to rattle their sabres. Polish business men said they would not participate in a forthcoming fair at Danzig.

To w końcu jak to było? Poczta Polska rozwiesiła swoje skrzynki, czy też przemalowała już wiszące skrzynki na polskie kolory? :hmm:
 
 
Jagst 
Automobilista

Pomógł: 1 raz
Dołączył: 24 Cze 2008
Posty: 437
Skąd: Westpreussen
Wysłany: 2008-09-08, 09:10   

No tego to nawet ja, znany polonofob i germanofil bym nie wymyślił... :szok: :szczena:

Proponuję przyjrzeć się dokładnie na starych zdjęciach Danziga skrzynkom pocztowym. Albowiem przypuszczam, ze skrzynki Poczty Danzigiej i Poczty Polskiej różniły się kształtem i rozmiarem, a nie tylko sposobem malowania. Jeśli tak, to skrzynka na znanym powszechnie zdjęciu, pomalowana w barwy niemieckie, byłaby łatwa do zidentyfikowania, co do jej właściciela...
_________________
Pojęcia "nasz", "nasze", "my", "oni" itp... w rozmowach o historii i polityce są bardzo względne.

KTO POWIEDZIAŁ KASJER-DUPA???
 
 
Pumeks
[Usunięty]

Wysłany: 2008-09-08, 09:26   

Może dowiem się więcej, jak uda mi się "przegryźć" przez ten materiał:
http://www.worldcourts.co...5.05.16_danzig/
 
 
Sabaoth
[Usunięty]

Wysłany: 2008-09-08, 15:26   

Ja myślę, że prawda była gdzieś pośrodku (muszę dokładnie wgryźć się w artykuł, co z braku czasu nie nastąpi za szybko) i zarówno Niemcy jak i Polacy robili sobie pod górkę.
 
 
Ponury 
majster


Pomógł: 3 razy
Dołączył: 28 Maj 2008
Posty: 889
Skąd: Gdańsk-Brętowo
Wysłany: 2008-09-08, 17:06   

Ciekawe jak stoi w zachowanych materiałach Komisariatu Generalnego RP? Musieli w końcu informować Warszawę o sytuacji :idea:

http://baza.archiwa.gov.p...=11482&f=550&o=
_________________
"Piszę do ciebie mały gryps, wiedz że broniłem poczty w Gdańsku, tak, dzisiaj rozstrzelają nas..." Horytnica.
 
 
 
feyg 


Pomógł: 50 razy
Wiek: 53
Dołączył: 10 Maj 2008
Posty: 4792
Skąd: Gdynia Mały Kack
Wysłany: 2008-09-09, 09:49   Re: Spór o skrzynki pocztowe w 1925 r.

Pumeks napisał/a:

To w końcu jak to było? Poczta Polska rozwiesiła swoje skrzynki, czy też przemalowała już wiszące skrzynki na polskie kolory? :hmm:

A może te polskie były przemalowanymi ex-pruskimi skrzynkami?
Znalazłem w jednym z artykułów prasowych z 1926r, krytykujących architekturę dworca kolejowego w Gdyni informację że:
Cytat:
Na zewnątrz powieszono skrzynkę pocztową typu pruskiego, a do tego starą, która szpeci białą ścianę.
_________________
Kto głośny jak dzwon, ten pusty jak on...
 
 
Jagst 
Automobilista

Pomógł: 1 raz
Dołączył: 24 Cze 2008
Posty: 437
Skąd: Westpreussen
Wysłany: 2008-09-09, 09:59   

A w ogóle, to skrzynki pocztowe Poczty Polskiej to chyba były z założenia całe czerwone, a nie biało-czerwone...?
_________________
Pojęcia "nasz", "nasze", "my", "oni" itp... w rozmowach o historii i polityce są bardzo względne.

KTO POWIEDZIAŁ KASJER-DUPA???
 
 
DarioB 
Szalikowiec

Dołączył: 10 Maj 2008
Posty: 153
Skąd: nie ważne
Wysłany: 2008-09-24, 12:34   

Przy okazji tematu przypomnę jaką skrzyneczkę wykopali na działce gdzie staną Ławy Mięsne:
Coś dziś wykopali
Przy powiększeniu widać (z tego co pamiętam i o czym dyskutowaliśmy swego czasy na FDG) że wisiała na Wallgasse 15 (czy jakoś tak).
_________________
www.DarioB.net
www.Lechia.net
 
 
 
Bynio50 
wiarus


Wiek: 74
Dołączył: 10 Maj 2008
Posty: 462
Skąd: Gdańsk /Piotrków Trybunalski
Wysłany: 2008-09-24, 21:53   

Ciekawe czy były w środku listy. :shock:
_________________
Ile głów ludzi,tyle zdań.
 
 
 
DarioB 
Szalikowiec

Dołączył: 10 Maj 2008
Posty: 153
Skąd: nie ważne
Wysłany: 2008-09-24, 22:13   

Bynio50 napisał/a:
Ciekawe czy były w środku listy. :shock:

Ciekawe to co z nią zrobili... Allegro? ebay? złom?
_________________
www.DarioB.net
www.Lechia.net
 
 
 
feyg 


Pomógł: 50 razy
Wiek: 53
Dołączył: 10 Maj 2008
Posty: 4792
Skąd: Gdynia Mały Kack
Wysłany: 2008-11-18, 23:11   

Artykuł z "Tygodnika Ilustrowanego" dodatku do "Lecha" Gazety Gnieźnieńskiej, nr 4/1925:
źródło

skrzynki1.jpg
Plik ściągnięto 36766 raz(y) 25,12 KB

skrzynki2.jpg
Plik ściągnięto 36766 raz(y) 42,95 KB

skrzynki3.jpg
Plik ściągnięto 36766 raz(y) 51,87 KB

skrzynki4.jpg
Plik ściągnięto 36766 raz(y) 24,28 KB

_________________
Kto głośny jak dzwon, ten pusty jak on...
 
 
roland 

Pomógł: 2 razy
Wiek: 64
Dołączył: 23 Paź 2008
Posty: 316
Skąd: Gdańsk
Wysłany: 2008-11-20, 19:08   Skrzynka pocztowa

Przedstawiam Wam skrzynkę, która znajduje się w Muzeum Poczty Polskiej.

skrzynka.jpg
Plik ściągnięto 36692 raz(y) 41,38 KB

 
 
feyg 


Pomógł: 50 razy
Wiek: 53
Dołączył: 10 Maj 2008
Posty: 4792
Skąd: Gdynia Mały Kack
Wysłany: 2008-12-18, 11:07   

Wspomnienia danzigiej juzistki
Cytat:
Emerytowana nauczycielka, była pracownica Poczty Polskiej w Danzigu w latach 1936–1939, juzistka, harcerka, członkini ZWZ AK, więźniarka Sztuthoffu, żona, matka, babcia… Tak wiele treści, tak wiele przeżyć i tak wiele ciężkich doświadczeń nie złamało jednak tej, ponad 90-letniej dziś, drobnej, ale energicznej, dystyngowanej, ciepłej i czarującej osoby.

Kształtowanie osobowości
Swoją opowieść zaczyna od domu rodzinnego pod Iławą, gdzie mieszkała w dużym majątku ziemskim z rodzicami, czterema siostrami i dwoma braćmi (była najmłodsza). Dom wspomina, jako ciepłą przystań, dającą poczucie bezpieczeństwa i wpajającą solidne podstawy do dorosłego życia. To właśnie tu nauczyła się, co znaczą słowa Polska, patriotyzm, wiara w Boga, rodzina, duma narodowa i silna wola zmagania się z przeciwnościami. Mając 14 lat, wyjechała do szkoły, do Torunia - to był pierwszy dłuższy pobyt poza rodzinnym domem i pierwsze doświadczenia w kierunku samodzielności. Potem było Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Toruniu, które ukończyła w 1934 roku. Niestety, jako nauczycielka nie mogła znaleźć pracy, nawet po bezpłatnej, rocznej praktyce w jednej z wiejskich szkół na Pomorzu. Miała dwa wyjścia: pojechać na Podlasie, bo tam podobno była praca dla nauczycieli lub szukać innego zawodu.
Pierwsze decyzje i ich konsekwencje
Związanie z rodziną sprawiło, że zdecydowała się pozostać na Pomorzu.
– W 1935 roku moja siostra Klara i szwagier mieszkali w Gdyni i pracowali na polskiej poczcie. Właściwie to oni załatwili mi pracę telefonistki na polskiej poczcie w Gdyni – wspomina Elżbieta Szuca-Marcinkowska. – I choć była to bardzo nowoczesna centrala, to jednak praca sama w sobie nie była spełnieniem moich marzeń. Chciałam pracy twórczej, miałam głowę pełną ideałów, a tu musiałam prawie mechanicznie łączyć rozmowy telefoniczne, siedząc przy centralce. Moi przełożeni dostrzegli chyba moje dylematy, bo w 1935 roku jako jedną z trzech wysłali mnie na kurs telegraficzny w Centrum Wykształcenia Łączności w Zegrzu.
Najpierw były egzaminy w Warszawie, gdzie spośród 300 kandydatek na kurs przyjęto zaledwie 35, w tym wszystkie pracownice z Gdyni. Tu uczyła się obsługiwać nowoczesne maszyny telegraficzne, takie jak aparaty juza . Stała się wiec juzistką. Po 10 miesiącach życia w koszarach, chodzenia w mundurze, stawiania się na apelach i musztrach, Elżbieta Szuca-Marcinkowska ukończyła w 1936 roku Centrum Wykształcenia Łączności. Jednak pomimo wojskowego rygoru i regulaminu, bardzo mile wspomina ten okres, bo były to czasy nauki, ale również młodzieńczej radości życia. Po kursie i krótkim urlopie otrzymała rozkaz wyjazdu do Danziga.
– Wojsko zatrudniało 50 procent kursantów, a pozostałych zatrudniało Ministerstwo Telegrafu – dodaje Elżbieta Szuca-Marcinkowska. – Okazało się, że w poczcie polskiej Danzigu przy pl. Heweliusza były dwa wolne miejsca i razem z koleżanką z kursu zdecydowałyśmy się na nie. Miałam 21 lat, ale już wtedy wiedziałam, że w Danzigu nie będzie mi lekko. To była bardzo odpowiedzialna praca, szczególnie w takiej placówce, jaką była poczta polska w Danzigu. Do końca grudnia 1936 roku miałyśmy się zameldować w nowym miejscu pracy. Niestety, spóźniłyśmy się na umówioną godzinę spotkania i zaraz na początku pan naczelnik wypomniał nam nasze zachowanie. Mówił, jaka czeka nas praca, że to bardzo odpowiedzialne zajęcie i prestiżowa, bardzo ważna dla Polski placówka, że obowiązuje nas dyscyplina, że musimy dobrze pracować, musimy być uczciwe i musimy być prawdziwymi patriotkami.

Dorosłe życie
Na początku wynajęła pokój u niemieckiej rodziny, potem – razem z koleżanką – kolejną stancję, również u Niemców. Kiedy w maju 1937 roku z okazji święta narodowego wywiesiły polską flagę, właściciele wypowiedzieli im mieszkanie. Pod koniec roku wynajęły więc trzypokojowe mieszkanie, niedaleko dworca danzigiego. Właścicielom nie przeszkadzało, że są Polkami i patriotkami. Mieszkały tam do samego końca – do października 1939 roku.
Praca na poczcie była czterozmianowa, co czwarty dzień przypadał dyżur nocny. Elżbieta Szuca-Marcinkowska obsługiwała na zmianę dwie juzy i morsa. Przyjmowała i nadawała telegramy, często szyfrowane. Lubiła tę pracę i bardzo polubiła ludzi, którzy tam pracowali. Z wieloma się zaprzyjaźniła. Jej głównym przełożonym był naczelnik Józef Wąsik, ciepły człowiek i sprawiedliwy szef. Dyrektorem był wówczas Jan Michoń, ale nie widywała go zbyt często.
– Na kilka miesięcy przed wybuchem wojny przyszedł pan Wąsik i przedstawił nam Konrada Guderskiego, jako nowego pracownika z Warszawy, który będzie mi pomagał i czasem mnie zastępował – mówi Elżbieta Szuca-Marcinkowska. – Miałam go traktować jak przełożonego i wykonywać jego polecenia. W rzeczywistości miał przecież kierować obroną placówki. Podczas nocnych dyżurów trzeba było również obsłużyć centralę telefoniczną. Którejś nocy przyszedł pan Konrad Guderski i zapytał mnie, czy mam może przygotowanie sanitarne. Byłam harcerką, potem na kursie miałam przysposobienie wojskowe, więc mogłam być sanitariuszką. Zapytał też, czy widok krwi by mnie zdenerwował i powiedział, że w razie czego, żeby ustawiać się tak, aby nie być w świetle okna i chronić się za grubymi ścianami. W ten sposób próbował mnie przygotowywać na to, co miało wkrótce nastąpić. Kiedy jeździłam z wizytami do Klary do Gdyni, już mówiło się, że będzie wojna. Zdawałam sobie sprawę, że nadchodzą ciężkie czasy. Kiedyś przyszło polecenie, aby wszystkie rodziny pocztowców wyjechały z Danziga, dla bezpieczeństwa. Tak wyjechała rodzina pana Alfonsa Flisykowskiego, który mieszkał na poczcie i rodzice moich przyjaciół, państwo Wieloch.

Przed burzą
31 sierpnia 1939 roku Elżbieta Szuca-Marcinkowska miała dyżur do godziny 20.00, jej przyjaciółka do 21.00. Po nich telegraf objął Bernard Binnebesel.
Od kilku dni w mieszkaniu wynajmowanym przez przyjaciółki nocowało również rodzeństwo Wielochów, Julia i Antoni – razem zawsze raźniej. O godzinie 4.45 usłyszeli warkot samolotów, huk dział i strzały karabinów. W radio podawano komunikat o wybuchu wojny.
– Z trwogą myśleliśmy, co dalej. Koleżanka zaczynała swój dyżur o 8.00 rano, więc powiedziałam jej, że sama nie pójdzie – wspomina Elzbieta Szuca-Marcinkowska. – Przed 8.00 wybrałyśmy się do urzędu. Przeszłyśmy jedną ulicę, usłyszałyśmy strzały i zobaczyłyśmy szlabany. Ktoś powiedział, że do poczty nie ma dojścia. Widziałyśmy dym w oddali, tam gdzie była poczta. Wróciłyśmy do domu. Około południa przyszła po nas policja. Wylegitymowali nas i zabrali moją przyjaciółkę, mnie i Antoniego Wielocha, bo też był pocztowcem. Jego siostra Julia została, ponieważ miała danzigi paszport i pracowała w niemieckiej firmie. Zabrali nas do rewiru przy dworcu. Tam czekaliśmy kilka godzin, a potem zaprowadzili nas do Wiktoriaschule, gdzie zbierali aresztowanych Polaków. Obraz był straszny: zakrwawieni, zbici, zmaltretowani Polacy, krzyczący z bólu, stłoczeni w jednej sali. Trzymano nas tam do wieczora. Zabrano nam wszystkie dokumenty, ale kobiety wypuszczono do domu. Kolega, którego z nami zabrano, został i ślad po nim zaginął do końca wojny.

W nowej rzeczywistości
W domu przyjaciółki postanowiły jeszcze kilka dni poczekać, a potem, mimo braku dokumentów, ruszyć do swoich rodzin poza Danzigiem. Wieści o poczcie na pl. Heweliusza były straszne. Potajemnie dowiedziały się, że ich koledzy i przyjaciele z nocnej zmiany zginęli na miejscu lub w wyniku poparzeń i ran, a pozostałych rozstrzelano po farsie sfingowanego procesu.
Już w październiku udało się Elżbiecie Szucy-Marcinkowskiej otrzymać przepustkę i wyruszyć do Gdyni, do siostry Klary. Jej przyjaciółka również powędrowała do swojej rodziny, nie widziały się aż do końca wojny. Po kilku tygodniach pani Elżbieta wyjechała do rodziców pod Iławę, tam spędziła kilka miesięcy, chorowała, pracowała, pomagała rodzinie. W końcu dostała nakaz wyjazdu na roboty rolne – szczęśliwie niedaleko rodzinnych stron. Pracowała przy drobiu u dobrej i porządnej niemieckiej rodziny, która dbała i troszczyła się o swoich robotników.
– Byłam młoda i nie chciałam się czuć zniewolona, ciągle mnie gnało, by wrócić na Pomorze i coś robić dla Polski – dodaje pani Elżbieta. – Z pomocą brata lekarza udało mi się uzyskać zwolnienie z robót i wyjechać do Gdyni w 1941 roku. Tam po jakimś czasie wstąpiłam do ZWZ AK. A w 1942 roku aresztowano mnie i wysłano do obozu w Sztuthoffie. Byłam tam do samego końca, do wyzwolenia w kwietniu 1945 roku. Przeżyłam marsz śmierci, przesłuchania, bicia, choroby i straszny głód, ale nigdy się nie załamałam. Pomogły mi w tym silna wola, zasady wyniesione z domu rodzinnego, harcerskie wychowanie i wiara w Boga. Codziennie trzeba było ten maleńki kawałek chleba, który dostawałyśmy, dzielić na kolację i zostawić część na śniadanie. Głód był wieki, a głód bardzo boli – wiem, jak ciężko było z nim żyć. My, harcerki, a było nas kilkadziesiąt, w obozie opiekowałyśmy się tymi, które się załamywały. W ukryciu śpiewałyśmy pieśni polskie, piosenki harcerskie, opowiadałyśmy budujące historie, wspominałyśmy ważne chwile, obchodziłyśmy święta narodowe – wszystko oczywiście w ukryciu. Starałyśmy się stworzyć pewną namiastkę życia rodzinnego.

Życie po wojnie
Po wojnie Elżbieta Szuca-Marcinkowska znów zamieszkała w Gdyni. Powróciła też do nauczycielstwa. Swojego męża poznała w 1946 roku, rok później wyszła za mąż. W 1948 roku urodziła syna – dziś inżyniera z doktoratem – a trzy lata później córkę, która obecnie jest inżynierem w Porcie Gdynia. Ma czworo wnucząt: dwóch wnuków i dwie wnuczki. Od ponad 40 lat jest wdową i choć mieszka sama codziennie widuje się z rodziną. Tradycyjnie raz w tygodniu wszyscy zjeżdżają się na obiad do babci Eli, który – oczywiście – przygotowuje ona sama. Energia i chęci sprawiają, że często piecze też różne słodkie smakołyki dla najbliższych.
Pani Elżbieta wciąż tak samo mocno kocha Gdynię i cały swój kraj. I tylko czasem smutnieje, kiedy powracają wspomnienia tamtych mrocznych czasów i tragicznych zdarzeń…


gdansk1939_3.jpg
Zdjęcie rodzinne
Plik ściągnięto 36465 raz(y) 20,34 KB

telegrafistka.jpg
Fot. Maciej Drozdowski
Plik ściągnięto 36465 raz(y) 57,02 KB

huges-1.jpg
Aparat Hugesa
Plik ściągnięto 36515 raz(y) 56,22 KB

huges-2.jpg
Aparat Hugesa
Plik ściągnięto 36515 raz(y) 45,64 KB

_________________
Kto głośny jak dzwon, ten pusty jak on...
 
 
slawek1986 

Wiek: 37
Dołączył: 28 Lip 2020
Posty: 2
Skąd: gdansk
Wysłany: 2020-08-01, 12:11   skrzynki

:flaga: witam drogich forumowiczy a czy jest ktos w stanie okreslic kiedy w danzigu wisiala ta skrzynka

skrzynka8.jpg
s
Plik ściągnięto 21377 raz(y) 159,76 KB

 
 
 
szocik 

Dołączył: 28 Lip 2020
Posty: 4
Skąd: warszawa
Wysłany: 2020-08-15, 17:59   

nie jest to okres międzywojenny?
_________________
https://baltic-interiors.com/projektowanie-wnetrz-warszawa/
 
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group

Partnerzy WFG

ibedeker.pl